Daar zit je dan, 30 jaar, in ziekteverlof, doodmoe en een pijnlijk lijf als een oud vrouwtje (ik denk toch dat een oud vrouwtje zich zo voelt). De eerste burn-out diagnose en bijhorende behandelingen zijn al allemaal achter de rug, zonder beterschap spijtig genoeg. Ondertussen ben ik ook helemaal mindfull en heb ik een hoopje boeken gelezen en is mister google mijn vriend in het zoeken naar andere manieren om meer energie te krijgen.
Na bloedtesten, scans en reumatesten werd ik doorgestuurd naar de kolk, de kliniek voor onverklaarbare lichamelijke klachten (klinkt een beetje als de docter house afdeling maar dan in Brugge). Dit klinkt als: betrekkelijk snel maar in werkelijkheid duurt dit al onzettend lang, ziek zijn wil ook zeggen: tijd en geduld hebben, heel veel geduld, voor alles, elke keer opnieuw. Voor elke nieuwe afspraak te maken, elke nieuwe wachtzaal, elke nieuwe test, elk nieuw resultaat,...
Mijn klachten blijken na de intake bij de kolk ernstig genoeg dus zullen er nu een hele hoop testen gebeuren om te kijken wat het is, of wat het niet is of wat het zou kunnen zijn of hoe ze het kunnen verhelpen... alleszins, een hoop testen maar niet nu, nee, als er plaats is...
Ik moet nog steeds wat wennen aan het 'ziek zijn'. Ik wil graag alles doen, alles kunnen en gewoon opstaan en niet moe zijn (en geen pijn hebben). Onlangs moest ik langs bij de adviserend geneesheer. Ik hoorde wat hororverhalen maar ik begreep niet goed waarom mensen schrik hadden tot nu.
Het voelde aan alsof de grond onder mijn voeten werd weggetrokken, alsof er dramaqueen op mijn hoofd stond geschreven, alsof ik helemaal moederziel alleen en onbegrepen was... de woorden bleven hangen, werden rond mijn oren geslingerd en deden de tranen ontzettend snel opzwellen...
'onverklaarbare klachten, alle mevrouw, dat kan toch niet?' 'je bent 30, 6 maanden thuis en het gaat niet beter en ze vinden niets, mevrouw, u hoort toch zelf hoe dat klinkt...' 'ik kan jou toch onmogelijk arbeidsongeschikt laten...' 'er is nog nooit iemand beter geworden van een label als fybro of CVS, buiten de dokters die ze geven' Vreselijk als ik zelf moeite heb met toe te geven dat ik niet meer alles kan, vreselijk om dan te horen dat er met betrekkelijk wat spot door een adviserend geneesheer wordt gedaan.
Ziek zijn is wachten, zoeken, onbegrip ervaren, nog meer zoeken, nog meer wachten en hopen dat je kracht genoeg vindt om niet op te geven... Ziek zijn is stom, is niet mijn eigen keuze en is iets wat me overkomen is. En ook iets waar ik weer vanaf zal raken, uiteindelijk...
T-shirtje : Miss Wobie shop